استفاده از علف‌کش‌ها در مرحله گلدهی پیچک صحرایی (Convolvulus arvensis)
پذیرفته شده برای پوستر
عنوان دوره: سیزدهمین کنگره زراعت و اصلاح نباتات ایران
نویسندگان
موسسه تحقیقات گیاهپزشکی کشور، بخش تحقیقات علفهای هرز، تهران
چکیده
پیچک صحرایی یکی از علف های هرز مسئله ساز مهم مزارع و باغات ایران است. مصرف علفکش ها با دوزهایی که اغلب توصیه شده اند، عدم کنترل کافی این علف هرز را نشان می دهند. بهر حال تحقیقات کمی روی بکارگیری متوالی علفکش های پس رویشی روی پیچک در مرحله گلدهی در ایران انجام گرفته است. این طرح در استان های تهران و اصفهان به مدت دو سال انجام گرفت. آزمایش در قالب طرح کاملآ تصادفی با 13 تیمار و 4 تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: علف کش های گلیفوسیت (SL 41% ) بمیزان 2% ، 3% و 4% + 3% سولفات آمونیوم، ویدمستر (گلیفوسیت 360g/l، SC 35%) به میزان 75/0% و 1% ، ایلیکو (آمیترول 160g/l، تیوسیانات آمونیوم 143g/l و گلیفوسیت 60g/l، SL 30.9%) به میزان 4%، 5% و 6% ، گارلون (تریکلوپیر EC 60%) به میزان 1% و 5/1%، استارن (فلوروکسی پیر) به میزان 5/0% و 75/0% و شاهد بدون علفکش. این علفکش ها در مرحله ی گلدهی در بهار و پاییز بصورت لکه ای روی پیچک هایی که در شرایط مرطوب قرار داشتند، استفاده شدند. ارزیابی نظری میزان کنترل علف های هرز دو و چهار هفته پس از بکارگیری علفکش ها و وزن خشک و تعداد ساقه‌ها در آخرین رشد مجدد پیچک ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که این علفکش ها پس از استفاده در پاییز در مرحله گلدهی در استان تهران بطور 100 درصد پیچک صحرایی را کنترل کردند. همچنین رشد مجدد ساقه ها 3 تا 4 ماه بعد از سمپاشی رخ نداد. در استان اصفهان علفکش ها وزن خشک و تعداد ساقه‌های پیچک صحرایی را تا 93 درصد در پایان آزمایش کاهش دادند.
کلیدواژه ها
Title
Use of post-herbicides in flowering stage in field bindweed (Convolvulus arvensis)
Authors
Abstract
Field bindweed is a major weed problem in fields and orchards in Iran. Herbicides have demonstrated limited efficacy, with retreatment often suggested on labels. However, little data are available to verify efficacy with repeated treatments in flowering stage in orchards in Iran. These experiments conducted in Tehran and Isfahan during two years. The experiment design was a completely randomized design with four replications and 13 treatments. Treatments were post emergence applications of Glyfosate (SL 41%) at 2%, 3% and 4% plus Amonium Sulphate, Weedmaster (Glyfosate 360g/l, SC 35%) at 0.75% and 1%, Ilicho at 4%, 5% and 6%, Garlon at 1% and 1.5%, Starn at 0.5% and 0.75% and control. Treatments in Tehran reduced field bindweed growth 100%. However, by 3 to 4 months after the treatments, stem regrowth was 0%. In Isfahan, herbicides reduced field bindweed stem biomass and densities until 93%.