اثرکودهای زیستی بر رشد، عملکرد و اجزای عملکرد بادام زمینی

پذیرفته شده برای پوستر
عنوان دوره: سیزدهمین کنگره زراعت و اصلاح نباتات ایران
نویسندگان
1دانشجوی کارشناسی ارشد زراعت، گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا همدان
2استادیار گروه زراعت و اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه بوعلی سینا همدان
چکیده
به منظور بررسی اثر کودهای زیستی بر رشد، عملکرد و اجزای عملکرد در بادام زمینی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح
% بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در سال 1392 اجرا شد. کودهای مورد استفاده شامل ( 1- کود شیمیایی کامل نیتروژنه + 50
50 % کود شیمیایی - کود شیمیایی فسفاته و بیوفسفات 2 - کود شیمیایی کامل فسفاته + 50 % کود شیمیایی نیتروژنه و ازتوباکتر 3
100 % کودهای شیمیایی فسفاته و نیتروژنه (شاهد)، تراکم بوته در سه سطح 4 بوته، 5 - فسفاته و نیتروژنه و بیوفسفات + ازتوباکتر 4
بوته و 6 بوته در متر مربع و دو سطح میکوریز (استفاده از میکوریز و بدون استفاده از میکوریز) بود. نتایج آزمایش نشان داد که
استفاده از میکوریز، تراکم کاشت و کودهای زیستی اختلاف معنیداری در حداکثر شاخص سطح برگ، حداکثر ماده خشک کل، وزن
هزار دانه و عملکرد دانه ایجاد کرد. استفاده از میکوریز عملکرد دانه، وزن هزار دانه، حداکثر شاخص سطح برگ و حداکثر ماده
خشک کل را افزایش داد. با افزایش تراکم از 4 بوته به 6 بوته در متر مربع عملکرد دانه، حداکثر ماده خشک کل روند افزایشی و
حداکثر شاخص سطح برگ و وزن هزار دانه روند کاهشی از خود نشان دادند. تیمار اثر متقابل میکوریز و تراکم 6 بوته و استفاده توأم
از بیوفسفات و ازتوباکتر بیشترین میزان عملکرد دانه ( 2076 کیلو گرم در هکتار) را به خود اختصاص داد. کمترین تعداد دانه در بوته
و وزن هزار دانه با استفاده از میکوریز و تراکم 6 بوته در متر مربع با مصرف کود زیستی بیوفسفات نقش داشت.
کلیدواژه ها
 
Title
The effect of bio-fertilizers on growth, yield and yield components of Peanut
Authors
Abstract
In order to study the effect of bio- fertilizers on growth, yield and yield components of peanut, an experiment
was conducted as factorial based on randomized complete block design with three replications in 2013.
Fertilizers included: 1- Nitrogen complete chemical fertilizer + 50% phosphate chemical fertilizer and biophosphate,
2- phosphate complete chemical fertilizer + 50% Nitrogen chemical fertilizer and Azotobacter, 3-
50% phosphate and Nitrogen chemical fertilizers and bio-phosphate + Azotobacter, 4-100% phosphate and
Nitrogen chemical fertilizers (control). Plant density at three levels (4, 5 and 6 plant/ m2) and mycorrhiza at
two levels (using of mycorrhiza and without the mycorrhiza) were other treatments. Results showed that the
using of mycorrhiza, plant density and bio- fertilizers showed significant effect on maximum leaf area index,
maximum total dry matter, 1000- grain weight and grain yield. Using of mycorrhiza increased 1000- grain
weight, maximum leaf area index and maximum total dry matter. With increasing in plant density from 4 to
6 plants per square meter, maximum total dry matter showed increasing trend, while maximum leaf area
index and1000- grain weight showed decreasing trend. Mycorrhiza × 6 plant/ m2 interaction and using of biophosphate
+ Azotobacter allocated the highest grain yield (2076 kg/ha). The least number of grains per plant
and1000- grain weight with using of mycorrhiza and 6 plant/ m2 related to using of bio-phosphate biofertilizer.
Keywords
Peanut, Planting Density, Bio -Fertilizer, Mycorrhiza