مقایسه وضعیت گرده افشانی در توده های رازیانه ایرانی
پذیرفته شده برای پوستر
عنوان دوره: سیزدهمین کنگره زراعت و اصلاح نباتات ایران
نویسندگان
1دانشجوی کارشناسی ارشد گروه اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان
2استادیار گروه اصلاح نباتات، دانشکده کشاورزی، دانشگاه صنعتی اصفهان
چکیده
گیاهان دارویی در ایران جزء ذخایر ژنتیکی ارزشمندی محسوب می‌شوند که برخی از آنها در خطر انقراض قرار گرفته‌اند. هدف از اجرای این پژوهش، اندازه‌گیری صفات مورفولوژیک مرتبط با بذر و بررسی درصد خودگشنی و دگرگشنی این گیاه بوده است. در این مطالعه ۱۹ توده رازیانه از اقلیم‌های مختلف ایران جمع‌آوری و مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل صفات مورفولوژی نشان داد که تنوع قابل ملاحظه‌ای برای صفات مورد مطالعه وجود دارد. بر اساس ویژگی‌های مورفولوژی مرتبط با بذر، توده پاوه و اصفهان بیشترین میانگین را داشتند، در حالی توده های کرمان و همدان بسیار شبیه به هم و در مرتبه پایین‌تری قرار گرفتند. در این مطالعه درصد خودگشنی در توده‌های مورد بررسی، نشان دهنده دگرگشنی بالا در این گیاه بود. نتایج مقایسه میانگین نشان داد که توده‌های پاوه، اصفهان و اردبیل به ترتیب با متوسط خودگشنی ۵۸/۶،۷/۵ و ۴۰/۵ ، بیشترین درصد خودگشنی و توده‌های شیروان و همدان با متوسط درصد ۲۵/۲ و ۴۳/۲ ، کمترین درصد خودگشنی را در بین توده‌ها داشتند.
کلیدواژه ها
Title
Comparison of pollination condition of Iranian fennel (Foeniculum vulgare Mill.) Ecotypes
Authors
Abstract
Medicinal plants in Iran are considered as valuable genetic resources that some of them were in endangered state. The purposes of this study were to measure the seed related morphological traits and to assess the self-pollination and cross pollination of the plant. In this study, 19 different ecotypes of Iranian fennels were collected and analyzed. Analysis of morphological characters showed significant variation for the studied traits. Based on seed morphological characteristics, Pave and Esfahan ecotypes revealed the highest values, while Kerman and Hamedan ecotypes showed the lowest ones. Results of this study also showed the high cross pollination rate in fennel ecotypes. According to the results the highest self pollination was observed in Pave, Esfahan and Ardabil ecotypes, while the lowest one belonged to Shirvan and Hamedan.