تنش شوری، مکانیسمهای تحمل و چگونگی اثر بر مراحل رشدی گیاه

پذیرفته شده برای پوستر اصل مقاله (278.72 K)

عنوان دوره: پانزدهمین کنگره زراعت و اصلاح نباتات ایران

¹سید ذبیح اله راوری؛ ¹حمید نجفی نژاد؛ ²اشکبوس امینی

¹ﻣﺮﻛﺰ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و آﻣﻮزش ﻛﺸﺎورزی و ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺳﺘﺎن ﻛﺮﻣﺎن، ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت، آﻣﻮزش و ﺗﺮوﻳﺞ ﻛﺸﺎورزی (AREEO) ﻛﺮﻣﺎن،اﻳﺮان

²ﻣﻮﺳﺴﺴﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت اﺻﻼح و ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻬﺎل و ﺑﺬر، ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت، آﻣﻮزش و ﺗﺮوﻳﺞ ﻛﺸﺎورزی (AREEO)، ﻛﺮج، اﻳﺮان

ﺷﻮری ﻳﻜﻲ از ﺗﻨﺶﻫﺎی ﻣﻬﻢ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺧﺸﻚ و ﻧﻴﻤﻪ ﺧﺸﻚ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻛﺸﺎورزی را ﻣﺤﺪود ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺷﻮری روز ﺑﻪ روز در ﺣﺎل ﮔﺴﺘﺮش ﺑﻮده و ﺑﺨﺶ اﻋﻈﻢ زﻣﻴﻦﻫﺎی زراﻋﻲ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺧﺸﻚ ﺑﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﺷﻮری ﺧﺎک دﭼﺎر ﺷﺪهاﻧﺪ. ﮔﻴﺎﻫﺎن ﺑﺮ اﺳﺎس واﻛﻨﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻮری ﺑﻪ دو ﮔﺮوه ﻫﺎﻟﻮﻓﻴﺖ و ﮔﻠﻴﻜﻮﻓﻴﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ. ﻫﺎﻟﻮﻓﻴﺖﻫﺎ ﮔﻴﺎﻫﺎﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻮر ﻳﺎﻓﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻲ از آنﻫﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻏﻠﻈﺖﻫﺎی ﺑﺎﻻی ﻧﻤﻚ )ﺷﻮری ﺑﻴﺶ از 400 ﻣﻴﻠﻲﻣﻮس ﺑﺮ ﺳﺎﻧﺘﻲﻣﺘﺮ( ﺑﻪ رﺷﺪ و ﻧﻤﻮ ﺧﻮﻳﺶ اداﻣﻪ دﻫﻨﺪ، در ﺣﺎﻟﻲﻛﻪ ﮔﻠﻴﻜﻮﻓﻴﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻮری ﺣﺴﺎس ﻣﻲﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻤﻲﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻏﻠﻈﺖﻫﺎی ﺑﺎﻻی ﻧﻤﻚ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﻴﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺗﺤﻤﻞ ﮔﻴﺎه ﺑﻪ ﺷﻮری، اراﺋﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ دﻗﻴﻘﻲ ﺑﺮای ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﺷﻮری ﺑﻪ راﺣﺘﻲ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ. ﮔﻴﺎﻫﻲ را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﺷﻮری ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﺤﻴﻂ ﺷﻮر رﺷﺪ ﻛﺮده و ﻋﻤﻠﻜﺮد اﻗﺘﺼﺎدی ﺗﻮﻟﻴﺪ ﻛﻨﺪ. ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢﻫﺎی ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﺷﻮری و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻲ ﻛﺎﻫﺶ اﺛﺮات ﻣﻨﻔﻲ ﺷﻮری در ﮔﻴﺎﻫﺎن ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ. ﺑﻌﻀﻲ از اﻳﻦ ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢﻫﺎ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: ﻛﻨﺎرزﻧﻲ ﻧﻤﻚ، ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺘﻦ ﻧﻤﻚ، ﺗﻌﺪﻳﻞ اﺳﻤﺰی و ﮔﻮﺷﺘﻲ ﺷﺪن ﮔﻴﺎه. ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﺷﻮری ﺻﻔﺘﻲ ﭼﻨﺪ ژﻧﻲ اﺳﺖ. ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺮوه ژﻧﻲ ﻛﺸﻒ ﺷﺪهاﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻲ ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺰاﻳﺶ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻪ ﺷﻮری ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ.

ﺗﻨﺶ؛ ﺷﻮری؛ ﮔﻠﻴﻜﻮﻓﻴﺖ؛ ﻣﻜﺎﻧﻴﺴﻢ؛ ﻫﺎﻟﻮﻓﻴﺖ